Το έργο της παράστασης έχει γράψει ο Σουηδός συγγραφέας Per Olov Enquist, πρωτότυπος τίτλος <<Fran regnormarans liv>> (Από τη ζωή των σκουληκιών της βροχής).
Τρείς σημαντικές προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών της Ευρώπης συναντιούνται ένα βράδυ στην Κοπεγχάγη κάτω από την ίδια στέγη. Η βραδιά θα εξελιχθεί, πέρα από τις προσωπικές αντιπαλότητες, το διάχυτο χιούμορ και τις συναρπαστικές εκμυστηρεύσεις και αποκαλύψεις. Παράλληλα μία σειρά από καυτά διαχρονικά ερωτήματα θα τεθούν στο τραπέζι, σε μια μάχη απόψεων και ιδεών με πάθος και διαβρωτική ειρωνεία: Για τον έρωτα, τη λογοτεχνία, τις ανθρώπινες σχέσεις, το θέατρο, τη ζωή και το θάνατο, την ανθρώπινη μοναξιά. Όπως και για το αν η δύναμη της αγάπης μπορεί πράγματι να υπερνικήσει τα πάντα ή απλά χρησιμεύει ως κρησφύγετο των <<σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία>>.
Τα τρία αυτά πρόσωπα είναι ο πασίγνωστος Δανός συγγραφές Hans Christian Andersen, η μεγάλη Δανή ηθοποιός-εμβληματική φυσιογνωμία του δανικού θεάτρου- Johanne Luise Heiberg και ο σπουδαίος Δανός κριτικός-ποιητής Johan Ludvig Heiberg.
<<Δύο φυτά του βούρκου>>
Του Περ Όλοβ Ένκβιστ
(Απόσπασμα από κείμενο του συγγραφέα για το έργο)
Οι δύο γλώσσες της κυρίας Χάιμπεργκ:
Η πρώτη είναι περίτεχνη, στυλιζαρισμένη, απεικονίζει το στυλ της εποχής της και μάλιστα διορθωμένη από το δάσκαλο της.
Η άλλη είναι η δική της γλώσσα.
Η μία γεμάτη καλαισθησία, η άλλη άμεση και πρωτόγνωρη. Η κυρία Χάιμπεργκ είχε δύο γλώσσες, η δεύτερη πηγαία ήταν απαγορευμένη. Οι δύο γλώσσες καθρέφτιζαν δύο κόσμους. Οι δύο γλώσσες της κυρίας Χάιμπεργκ κρύβουν κάποιο μυστικό.
Και ο κύριος Άντερσεν είχε δύο γλώσσες:
Η μία είχε τις ρίζες της στο λαό, στο δικό του παρελθόν, στην καθομιλουμένη και στη δική του απαράμιλλη αίσθηση ρυθμού. Αυτή η γλώσσα τον έκανε παγκόσμια γνωστό, κάτι που άφησε κατάπληκτο τον ίδιο. <<Τα παραμύθια αυτά δεν ήταν πραγματική λογοτεχνία>>, έλεγε, <<δεν ήταν τέχνη>>.
Την άλλη γλώσσα, τη γεμάτη στυλ, τη χρησιμοποίησε στις πεισματικές προσπάθειες να δίνει διάσημος. Αυτή όμως, ήταν γλώσσα νεκρή.
Δύο φυτά του βούρκου:
Η ίδια αφετηρία, η ίδια κίνηση προς τα πάνω. Και οι δύο γλώσσες αντανακλάσεις από διαφορετικούς κόσμους. Η ζωντανή γλώσσα: η γλώσσα των φυτών του βούρκου. Η νεκρή γλώσσα: χρησίμευε σαν εισιτήριο για την άρχουσα τάξη, για τον κύκλο των διανοουμένων. Πάνω απ’ όλα το θέατρο.
Περ Όλοβ Ένκβιστ: Ο συγγραφέας του έργου
Ο Περ Όλοβ Ένκβιστ γεννήθηκε το 1934 στο Βέστερμποτεν της Σουηδίας, χίλια χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Στοκχόλμης. Ο πατέρας του ήταν ξυλοκόπος και πέθανε όταν ο Περ ήταν μόλις έξι μηνών. Η μητέρα του ήταν δασκάλα στο χωριό. Ο Ένκβιστ σπούδασε ιστορία της λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο της Ουψάλας, την πόλη που έγινε σπίτι του για 23 χρόνια.
Στα νιάτα του ήταν πρωταθλητής στίβου. Από το 1978 ζει στην Κοπεγχάγη. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα σουηδικά γράμματα με το μυθιστόρημα Το κρυστάλλινο μάτι, που δημοσιεύτηκε το 1961. Καθιερώθηκε, όμως, ως λογοτέχνης με το δεύτερο μυθιστόρημα του, Ο Πέμπτος χειμώνας του υπνωτιστή, που κυκλοφόρησε το 1964. Το 1968 δημοσιεύτηκε το τρίτο του βιβλίο, Οι λεγεωνάριοι. Την ίδια χρονιά βραβεύεται με το μεγάλο βραβείο λογοτεχνίας του Συμβουλίου των Βορείων Χωρών και καταξιώνεται πλέον ως ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της γενιάς του.
Ακολουθεί μία περίοδος πανεπιστημιακής δραστηριότητας με διαλέξεις για τον Στρίντμπεργκ κυρίως στην Αμερική. Εκεί γράφει και το πρώτο του θεατρικό εμπνευσμένο από το μεγάλο συμπατριώτη του, Η νύχτα των Τριβάδων, το 1973. Ακολούθησαν δύο ακόμα θεατρικά που μαζί με τις Τριβάδες αποτελούν μία τριλογία, Για τη Φαίδρα (1979) που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Ρακίνα, Από τη ζωή των σκουληκιών (1980) που αναφέρεται στο Δανό παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το 1988 παίζεται από το Βασιλικό Θέατρο της Στοκχόλμης το τελευταίο του έργο, Η ώρα του λύγκα.
Παράλληλα ασχολείται με την πολιτική αρθρογραφία και γράφει πολιτικές επιθεωρήσεις για το θέατρο. Για την τηλεόραση έχει γράψει, μεταξύ άλλων, και το σίριαλ Μία Ζωή, μια βιογραφία του Στρίντμπεργκ, που είδαμε στην Ελλάδα. Έχει πια καθιερωθεί και διεθνώς ως δραματουργός, αφού τα έργα του έχουν μεταφραστεί και παίζονται σε περισσότερες από 20 γλώσσες.
Στην Ελλάδα έχουν παιχτεί τα έργα του:
1985 Από τη ζωή των σκουληκιών, από το θίασο Καθρέφτης, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Πέπης Οικονομοπούλου
1989 Η νύχτα των Τριβάδων, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Ζαννή Ψάλτη
1993 Η ώρα του λύγκα, Θέατρο του Νότου, σε μετάφραση Ζαννή Ψάλτη και σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη
Τα πρόσωπα που έργου
Γιόχαν Λούντβιχ Χάιμπεργκ
Ο Γιόχαν Λούντιβιχ Χάιμπεργκ (1791-1860) ήταν ποιητής, δραματουργός και κριτικός. Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη στους κόλπους μίας πλούσιας και σημαντικής οικογένειας. Πατέρας τους ήταν ο πολιτικός Αντρέας Χαίμπεργκ και μητέρα του η βαρόνη και συγγραφέας Γκίλεμπουργκ-Έρενσφέερντ.
Ο νεαρός Γιόχαν Γιόχαν Λούντιβιχ Χάιμπεργκ έδειξε από αρκετά νέος την κλίση του στα γράμματα. Όταν ακόμα σπούδαζε στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, έκανε την πρώτη του δημοσίευση το 1814 με ένα θεατρικό έργο. Αργότερα μετά το πέρας των σπουδών του έζησε για κάποια χρόνια στο εξωτερικό. Το 1922 έγινε καθηγητής δανικής γλώσσας στο πανεπιστήμιο του Κιέλου στη Γερμανία. Η αναγνώριση του ως λογοτέχνη ήρθε το 1928 με το Λόφο των Ξωτικών, ένα μίγμα ρεαλισμού και φαντασίας. Πολλά ακόμα έργα του ανέβηκαν στο θέατρο.
Το 1831 παντρεύτηκε την ηθοποιό Γιοχάνε Λουίζα Πέτγκες (μετεπ. Χάιμπεργκ). Το 1849 ανέλαβε διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου της Κοπεγχάγης, θέση που κράτησε για επτά χρόνια, ώσπου αναγκάστηκε να παραιτηθεί μέσα σε κλίμα ίντριγκας και ανταγωνισμών. Η μεγάλη επιρροή που είχε στην πνευματική ζωή της Δανίας οφειλόταν, κυρίως, στην ιδιότητα του ως κριτικού.
Γιοχάνε Λουίζε Χάιμπεργκ
Η Γιοχάνε Λουίζε Χάιμπεργκ (1812-1890) υπήρξε μια εμβληματική φυσιογνωμία του δανικού θεάτρου του 19ου αιώνα. Ερμήνευσε τουλάχιστον 275 ρόλους κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας της, η οποία κράτησε κοντά τέσσερις δεκαετίες.
Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και από παιδί έδειξε ότι είχε το ταλέντο, διασκεδάζοντας τους θαμώνες στην μπυραρία του πατέρα της. Η πορεία της ήταν ραγδαία ανοδική και σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών έκανε το ντεμπούτο της στο θεατρικό σανίδι. Ήταν γεννημένη πρωταγωνίστρια και αυτό θα παρέμενε μέχρι τη στιγμή που θα εγκατέλειπε το φως των προβολέων. Το άστρο της έλαμψε κυρίως στο Βασιλικό Θέατρο της Κοπεγχάγης, όπου προσελήφθη το 1829 και θεωρείται ακόμα και σήμερα ένας μύθος. Ο τρόπος που ενσάρκωνε ρόλους σε γαλλικές κωμωδίες και δράματα, πολύ δημοφιλή κατά την περίοδο εκείνη, θεωρείται σχεδόν ιδανικός.
Μεταξύ των ρόλων της ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε αυτόν της Βιόλα στην σαιξπηρική Δωδέκατη Νύχτα, όπως και η απόδοση της στο Λόφο των Ξωτικών του συζύγου της Γιόχαν Λούντβιχ Χάιμπεργκ, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1931.
Το ανδρόγυνο αποτελούσε έναν θεσμό της πνευματικής ζωής στη Δανία και το σπίτι του είχε γίνει ο τόπος συναντήσεων και συζητήσεων των διανοούμενων.
Η επιρροή του ζεύγους και της Γιοχάνε προσωπικά, σε συνδυασμό με την υπεροψία που μερικές φορές έδειχνε στον περίγυρο της, δημιούργησαν πολλές αντιπάθειες και συγκρούσεις. Η αντιπαράθεση με τους συναδέλφους της κατά της περίοδο 1849-1856, οπότε ο σύζυγος της ήταν διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου, οδήγησαν την πρωταγωνίστρια σε προσωρινή έξοδο από τη σκηνή πριν από την οριστική αποχώρηση το 1864.
Η σχέση της με το θέατρο δεν τελείωσε ποτέ, καθώς υπήρξε μία από της πρωτοπόρες γυναίκες και σκηνοθέτησε για μία ακόμα δεκαετία. Υπήρξε επίσης συγγραφέας θεατρικών έργων. Η αυτοβιογραφία της θεωρείται σημαντικό έργο της δανικής λογοτεχνίας, που μπορεί να δέχτηκε κριτική για τον υποκειμενισμό των περιγραφών της, ωστόσο η ανάλυση της στη διαδικασία της υποκριτικής ήταν καινοτόμος.
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στο Οντένσε, στο νησί Φιονία της Δανίας. Ο πατέρας του με τον καιρό ξέπεσε και δούλευε παπουτσής για να ζήσει την οικογένεια του, αλλά μην μπορώντας να αντέξει τη φτώχεια πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας το γιό του Χανς ορφανό με τη μητέρα του μόνο για στήριγμα.
Ο Χάνς ήταν ένα περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Πολλές φορές τον έβλεπαν να περπατά στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του δεν το είχε πουθενά αλλού, παρά μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε άδικα να μάθει την τέχνη τον πατέρα του. Όταν τελείωσε το σχολείο των άπορων παιδιών μπήκε σε ένα ραφτάδικο, για να μάθει την τέχνη, αλλά ούτε εκεί τα κατάφερε.
Το ενδιαφέρον του το κέρδισε το θέατρο, όπου μπορούσε και αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλει και να τραγουδά.
Ήταν δεκατεσσάρων ετών όταν κυνηγώντας μία καλύτερη τύχη έφθασε στην Κοπεγχάγη με μόνη του περιουσία 30 φράγκα, με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή Θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος που δεν τον δέχτηκαν. Ευτυχώς είχε ωραία φωνή άρχισε να σπουδάζει μουσική, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και έχασε τη φωνή του. Έτσι το μόνο ταλέντο που του έμεινε ήταν αυτό της ποίησης. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827 δημοσίευσε ποιήματα του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα. Αφού εξέδωσε αρκετά βιβλία, άρχισε τα ταξίδια του: Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ελλάδα, Ιταλία, Τουρκία, Ανατολή.
Η δημιουργία του Άντερσεν αποτελεί την κορυφή στις ρεαλιστικές τάσεις της δανικής φιλολογίας του 19ου αιώνα. Διηγήματα, δράματα, αλλά προπάντων παραμύθια που εμφανίζουν καθαρό το δημοκρατικό στοιχείο. Όλα του τα έργα διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια. Απέκτησε μεγάλη δόξα και η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Οντένσε, το 1867. Πέθανε στις 4 Αυγούστου του 1875 στην Κοπεγχάγη.
