“Μια παράσταση βασισμένη στις πραγματικές ιστορίες των γυναικών που ερωτεύτηκαν, πίστεψαν και ακολούθησαν τον Τσαρλς Μάνσον στη σφαγή επτά ατόμων τον Αύγουστο του 1969.”

Λίγα λόγια για το έργο:

Μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων οι τέσσερις κοπέλες θα κληθούν να μιλήσουν για τα εγκλήματα που διέπραξαν. Και γιατί.

Και απαντώντας, Θα καταλάβουν λίγο παραπάνω τους εαυτούς τους. Ή θα χαθούν ακόμα πιο πολύ στις αναμνήσεις τους. Θα έρθουν αντιμέτωπες η μία με την άλλη. Θα δικαιολογήσουν και θα δικαιολογηθούν. Θα τιμωρηθούν, θα εξιλεωθούν. Κι εμείς, με τη σειρά μας, μέσα από τα θραύσματα των αναμνήσεών τους, μέσα από τα ψέματα και τις αλήθειες τους θα καταλάβουμε “πώς πέθανε το καλοκαίρι του έρωτα”.

Στον επίλογό της, η δεκαετία του έρωτα τραγουδάει ακόμα. Στο Άσμπερι και στο Σαν Φρανσίσκο. Στο Λος Άντζελες. Φοράει ακόμα λουλούδια στα μαλλιά, φιλάει ακόμα παθιασμένα. Αλλά η ηχώ του τραγουδιού είναι βαριά κι η γλώσσα που φιλάει, άγρια. Τραχιά.

Νεκρά λουλούδια. Μπλεγμένα σε μαλλιά που πέφτουν στους ώμους τεσσάρων κοριτσιών με βλέμματα χαμένα. Mε αίμα που κάτω από τα κόκκινά τους μάγουλα κοχλάζει. Θύματα ενός ανδροκρατούμενου κόσμου που στο πρόσωπο του Μάνσον αναζήτησαν τον πατέρα, τον εραστή, τον καθοδηγητή, τον Θεό σαν παρηγοριά και καταφύγιο για την κατεστραμμένη νιότη τους, την οικογενειακή απόριψη, την κοινωνική αδικία. Η χειραγώγηση τους από τον Μάνσον τις οδήγησε σε ειδεχθή εγκλήματα. Τα χρόνια της φυλακής θα τις οδηγήσουν στην αυτογνωσία και τη μετάνοια.